سفر قندهار- بالتیمور!

تازه از بالتیمور برگشتم، خسته و نیمه جان و تقریبا مرده! با بنجامین کارسون، یکی از بزرگترین جراحان اعصاب دنیا و رییس بخش جراحی اعصاب کودکان دانشگاه جانز هاپکینز مصاحبه داشتم. کارسون یکی از اعضای اصلی تیم جراحانی بود که لاله و لادن دوقلوهای به هم چسبیده ایرانی رو جراحی کرد. کلی سوال پیچش کردم سر همین جراحی...پرسیدم چرا با آنکه احساس خوبی نداشته به عمل جدا سازی لاله و لادن دست زده؟چرا با آنکه پرفسور سمیعی در آلمان از جراحی کردنشون سرباز زده بود، او این جراحی رو پذیرفت؟ مدل جمجمه به هم چسبیده لاله و لادن را نشونم داد و گفت که مشکل اصلی رگ بزرگی بوده که بین مغز آنها مشترک بوده. گفت اگر می تونس دوباره تکرار کنه، ممکن نبود این عمل جراحی رو می پذیرفت.
از بچگی خودش هم پرسیدم. بچه یکی از محله های فقیر نشین دیترویت بوده باچند تا خواهر وبرادر، پدر و مادر از هم جدا شده، مادر تقریبا بدون سواد خوندن ونوشتن، در آمد کم و وضع درسی به غایت خراب!
چه مرد بزرگ و قابل احترامی است این کارسون. از سرطانش هم پرسیدم...خدای من چه روحیه ای داره!
قرار بود مصاحبه را برای شنبه حاضر کنم، ولی مثل نعش به خونه اومدم و باید برای برنامه فردا هم خودم رو آماده کنم...در نتیجه باید تا شنبه دیگه صبر کرد...برای این شنبه یه گنج عالی می شناسم، اکه قبول کنه و بیاد تو برنامه...
فریده از پاریس اومده...چه خوب.

پشت صحنه:
کلی خرجم شد...به دفتر کارسون رفته بودیم به جای کلینیک. بعد از اینکه ماشینو تو پارکینگ گذاشتیم، مجبور شدیم تاکسی هم سوار بشیم رفت وبرگشت به پارکینگ...ما که رندیم وگدا و بدبخت و بیچاره، اینم روش!