امان از سانسور!

از روی صحنه اومدم بیرون، همین دو دقیقه پیش. نیلوفر بیضایی در باره سانسور و خودسانسوری در تئاتر حرف می زد. حمیده و شیده و من روی صحنه بودیم. بیضایی از رژیم های توتالیتر و ایدئولوژیک گفت که سعی می کنن هنر رو تعریف کنن. در این رژیم ها از جمله در رژیم ناسیونال سوسیالیسم هیتلری، دوران حکومت های سوسیالیستی سابق و یا اصولا در رژیم های "ایدئولوژی پیشه" (این ترکیب من در آوردی از خودم بود!)، هنرمند محدود می شود به "افق" محدود ایدئولوژیکی تعیین شده از طرف حکومت.
نیلوفر بیضایی سعی کرد شباهت های برخورد همه حکومت های توتالیتر با هنرمندان رو توضیح بده. در این جوامع، اگر هنرمند به منابع مالی حکومت هم وابسته باشه که دیگه وای به حالش. در این صورت، هنرمند فلک زده مجبور می شه به همه ضوابط و قواعد تحمیلی تن در بده. برای همین هم هست که فقط اونایی که موجودیتشون به منبع مالی دولتی بسته نباشه احتمالا از این تن در دادن به ضوابط معاف می مونن. هزینه پرداختی در میان این افراد البته این می شه که فیلم جشنواره ای در خارج جایزه برده اش، در داخل اکران نشه.

پشت صحنه 1:
امروز فشار خونم خیلی بالا بود. اگه قرار نبود تو برنامه باشم، امکان نداشت سر کار می اومدم. اصلا حالم خوب نیست. به جز قسمت اول برنامه که خودمون بودیم، اصلا حرف نزدم. سردبیر برنامه متلکی هم بارم کرد که چرا اینقدر ساکت بودم...البته می دونس که حالم خوش نیست.
پشت صحنه 2:

اگه حالم هم خوب بود، دوست نداشتم در باره این موضوع حرف بزنم. به سردبیر گفتم پوپک باید تو این برنامه به جای من نشسته بود و نه من. گفت اساس ترکیب بچه های جلو دوربین هم همینجوری مشخص شده، ولی بعضی وقتها امکانش نیست.